vrijdag 10 mei 2013

Belangrijke vragen

Hoe kun je iemand vertellen dat die zijn hart moet volgen als je dat zelf niet doet?
Hoe kun je je kinderen vertellen dat ze de dingen moeten doen in hun leven die zij leuk vinden, als je daar zelf niet eens toe in staat lijkt te zijn?
Zeg nou zelf, als je nu eens terug kijkt op je leven tot nu toe... Wat heb je nu allemaal gedaan van de dingen die je had willen doen? Welke dingen die je echt leuk vind heb je gedaan? Welke dingen die je had willen bereiken heb je bereikt? Ben je naar dat mooie warme land verhuisd waar je altijd wilde wonen? Ben je er überhaupt al eens geweest? Heb je ook maar een van de vele in jouw ogen 'droombanen' gehad? Heb je eigenlijk wel ooit echt de moeite gedaan deze te krijgen?
Waarom eigenlijk niet? Was het te veel moeite? Kostte het te veel geld? En heb je nu spijt? Of zijn die dingen niet meer zo belangrijk als dat ze toen waren? Maar dat wist je toen nog niet... Hoe kun je dan wel je kinderen op het hart drukken dat ze juist wel hun hart moeten volgen? En ook dat geld geen belemmering mag zijn om de dingen te doen die je echt graag wilt, terwijl je jezelf wel laat tegenhouden door het gebrek aan genoeg geld? Hoe maak je ze duidelijk dat het loont om te vechten voor de dingen die je belangrijk vind, ook al heb je dat zelf niet (genoeg) gedaan? Een als je spijt hebt dat je er niet voor gevochten hebt, wat weerhoud je ervan dat nu alsnog te doen? Wat voor een voorbeeld is het dat je dat nu niet doet? Zijn deze dingen wellicht niet meer te combineren met je huidige leven? Hoe is je huidige leven dan zo geworden? Als je echt iets wilt, richt je toch je leven daaromheen op in?
Bevind je je in een patroon van stress, haasten en moeten en lijkt wel of je vast zit in een leven waarin je alles geeft, maar niets lijkt te bereiken? Waar zijn alle dromen nu heen gevlogen? Of zijn ze er nog wel, maar lijken ze onbereikbaar? Heb je er niet de energie voor? Droom je wel de goede dromen? Focus je je misschien op de verkeerde dingen?
Veel vragen en allemaal belangrijk genoeg om er net zo lang over na te denken tot je het antwoord hebt  op allemaal.....Alhoewel sommige vragen misschien wel nooit beantwoord worden...

donderdag 14 maart 2013

Geen kind meer

Wanneer kun je zelf denken? Wanneer wordt jouw mening en kijk op dingen, op de wereld, niet meer bepaald door bijvoorbeeld jouw ouders? Kinderen praten de ouders na, pubers willen juist graag juist het tegenovergestelde beweren...

Bovenstaande in ogenschouw genomen, het deel over dat de gedachten van een kind gevormd worden door de ouders:
Als je boos wordt op een kind, ben je dan eigenlijk niet boos op jezelf? Het kind handelt immers naar jouw voorbeeld. En vanaf wanneer is dit niet meer het geval? En wanneer is een kind zich er zelf van bewust dat het zelf ook echt een eigen mening heeft en vooral... Dat het verantwoordelijk is voor zijn of haar acties? Een puber denkt het, maar wanneet is dit ook echt zo?

Als ik dit nog iets breder wil trekken, kan ik me ook afvragen in hoeverre en tot wanneer het juist is om ouders verantwoordelijk te houden voor de acties van hun kind? Hoe kun je überhaupt bepalen of dit kan? Is dit niet voor ieder kind verschillend?

En een belangrijke vraag is misschien ook, wanneer je als ouder weet of bepaalt dat jouw kind het zelf kan of moet kunnen? Is dat wat er bedoeld wordt met 'loslaten'?

Wanneer ben je geen kind meer?

woensdag 19 december 2012

Verantwoordelijkheid en omgeving

Steeds meer berichten in de media wijzen erop dat het DNA van mensen kan wijzigen door bepaalde gebeurtenissen in iemands leven. Van daag ook weer zo'n bericht: "Pesten laat sporen achter in DNA" (nu.nl 2012) http://goo.gl/wpKPb. Echter, het onderwerp speelt al langer: "Wie als kind wordt mishandeld, wordt in zijn genen geraakt" (Volkskrant 2010) http://goo.gl/3cWxX Dit bevestigt wat ik altijd al aannam, namelijk dat iedereen gevormd wordt door zijn omgeving, door de mensen die men tegenkomt en de ervaringen die men opdoet. Ik geloof er niet in dat iemand geboren wordt en dan al 'is zoals hij is'. Dat iemands persoonlijkheid al bepaald is. Genetisch bepaald zelfs. Dat laatste zou door de recente berichten in de media maar mijn vermoeden bevestigen. Als gebeurtenissen het DNA aan kunnen passen en het gedrag genetisch bepaald is, bepalen de dingen die iemand meemaakt het gedrag en de persoonlijkheid. Het is natuurlijk nooit te bewijzen, maar ik ben er stellig van overtuigd dat een persoon tussen bijvoorbeeld bendeleden wordt geboren en opgroeit, een totaal ander persoon zal worden dan als die in een liefdevol 'normaal' stabiel gezin terecht zou komen. Iemand is niet van nature beter of slechter. Iemand wordt beter of slechter gemaakt door zijn of haar omgeving. De rol van de ouders/verzorgers is hierin natuurlijk het allerbelangrijkste. Verder ook de school en familie en niet op de laatste plaats, vrienden (en hun omgeving). Je kunt van iedereen een zware crimineel maken, zeker als deze vroeg genoeg beïnvloed wordt. Betekent dit dat de verantwoordelijkheid van iemands daden mede bij zijn omgeving ligt? Ik vind van wel. Betekent dit ook dat iemand zelf dan niet of minder verantwoordelijk is voor zijn daden? Nee! Ongeacht wat de reden is dat iemand een misdaad begaat en ongeacht wie daar mede verantwoordelijk voor is, het is de persoon zelf die in de eerste plaats, en onverminderd, verantwoordelijk gehouden moet worden en de gevolgen van zijn daden moet ondervinden. Dat de omgeving hier een rol in heeft gespeeld, doet mijns inziens niets af aan de verantwoordelijkheid van de persoon zelf voor zijn daden. Welke oorzaak de actie ook heeft. Dat een ander ook verantwoordelijk is, is naar mijn idee geen verzachtende omstandigheid. Wel een reden om 'de omgeving' ook aan te pakken.

donderdag 13 december 2012

Beetje hulp

Regelmatig zie ik prachtige filmpjes over hoe we elkaar zouden moeten helpen en dat kleine gebaren een groot gevolg kunnen hebben. En als ik zeg prachtig, dan bedoel ik ook echt prachtig. Dat soort filmpjes roepen werkelijk een gevoel bij me op, elke keer weer. Ik plaats ze soms ook op mijn Facebook profiel en telkens denk ik; "ja zo hoort het" en neem me voor om zelf ook zo behulpzaam te zijn als de situatie zich voordoet. En terwijl zich regelmatig een situatie voordoet waarin ik iemand help, gebeurde er vanmorgen wat anders. Op een koud treinstation om kwart voor zes.

woensdag 12 december 2012

Een begin


Vanaf nu ga ik doen, waar ik al lang over na zat te denken....Mijn gedachten opschrijven. Of intypen in dit geval. Ik voel me goed en ben positief, maar er speelt op dit moment heel veel in mijn leven en het lijkt me interessant om een en ander op te schrijven. En ik ben benieuwd hoe het schrijven me af gaat.
Het lijkt me een uitdaging om het interessant te houden, niet te zweverig te worden en duidelijk over te brengen hoe ik echt ergens over denk. In mijn hoofd klinken sommige gedachten als schitterende verhalen, maar de vraag is nog hoe ik het op papier krijg.

Vanaf nu ga ik het in ieder geval proberen.