Ik was een treinkaartje aan het kopen, maar helaas werkte de automaat niet mee en moest ik het een paar keer opnieuw proberen. Ik was al wat aan de late kant en dus gehaast, wat zorgde voor de nodige irritatie bij deze falende automaat. In mijn ooghoek zie ik iemand aan komen lopen en op een kleine afstand van mij en de automaat blijven staan. Het eerste wat me opvalt is dat ik niet eens opkijk, totdat de persoon me aanspreekt. Misschien iets kleins, maar ik vraag me wel af waarom dit is.
De persoon spreekt me netjes aan en vraagt: "Meneer, mag ik u wat vragen? Zou u voor mij een treinkaartje van vijf euro willen pinnen?" en steekt zijn hand met daarin een briefje van vijf euro naar voren. Simpele vraag en weinig moeite om even voor iemand te doen.
Maar in plaats van deze kleine gunst te verlenen, zeg ik deze persoon dat ik haast heb en dat hij het even verderop aan iemand moet vragen. De jongen probeert het nog een laatste keer, en zegt; "het loket is nog dicht en mijn trein vertrekt ook over een paar minuten" en hij heeft gelijk. Het loket is nog lang niet open, want de NS is een voormalig semioverheidsbedrijf, waarbij de ambtenarenmentaliteit nog onverminderd doorwerkt - dat loket opent dus pas over een uurtje of drie. Hij kan dus alleen een kaartje kopen met een beetje hulp van iemand die voor hem een kaartje pint. Maar zijn woorden vinden geen gehoor bij mij. Nee, ik zeg hem dat mijn trein al klaar staat en loop snel naar het perron. Nog wel krijg ik zijn teleurgestelde blik mee. Aangekomen bij het perron blijkt de trein nog niet klaar te staan. Sterker nog, deze komt zelfs een paar minuten te laat, maar dat wist ik eerder nog niet.
En terwijl ik op het perron op de vertraagde trein sta te wachten, voel ik me echt rot. Wat een hypocriete klootzak ben ik eigenlijk, dat ik deze simpele vraag om een klein beetje hulp zo negatief beantwoord, terwijl ik wel verkondig dat het juist zo belangrijk is dat we elkaar helpen. En het is echt niet zo dat ik nooit iemand help, integendeel zelfs. Alleen nu deed ik het niet. Ik hoop intens dat iemand anders een betere mentaliteit heeft dan ik op dat moment en dat deze jongeman zijn trein nog heeft kunnen halen. Waar zou hij naartoe onderweg zijn? Zou het erg belangrijk zijn dat hij op tijd zou komen? Het is zeker iemand die normaal niet met de trein gaat, want anders had hij geweten dat het loket nog niet open zou zijn en je dus met contant geld op dat tijdstip nog geen kaartje kunt kopen. Sollicitatiegesprekken of andere belangrijke afspraken vinden volgens mij niet plaatst op dat tijdstip en ik troost me enigszins met de gedachte dat, mocht hij de trein niet halen, hij de volgende ook wel kan nemen. Moet hij wel een half uur wachten in de kou.
Ik bedenk me hoe ik me zou voelen op zo'n moment. Wat ik zou voelen als ik iemand tref die me niet wil helpen, maar ook wat een blij gevoel ik zou hebben als iemand me juist wel zou helpen. En dat laatste is toch iets waar ik veel voldoening uit kan halen. Iemand blij maken of iemand blij gemaakt zien worden.
Maar waarom hielp ik hem dan niet? Ondanks dat ik haast had, was het echt wel mogelijk geweest even een kaartje voor hem te pinnen. Het was een 'normaal' persoon, welke me op een nette manier aansprak. Ik voelde me niet bedreigd en van oplichting of wat dan ook kon volgens mij ook geen sprake zijn. Zat ik met mijn hoofd zo ergens anders? Voelde ik met toch te gehaast? Hoe kwam dit? Hoe vaak ik er ook over denk, ik krijg deze vraag niet beantwoord en ik baal er flink van. Het enige wat ik nu nog kan doen is mezelf voornemen de volgende keer wél behulpzaam te zijn als de situatie zich voordoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten